advertentie

maandag 18 mei 2009

De Libelle-Factor


Het is 10 uur. De poorten van de Libelle Zomerweek openen zich en een onuitputtelijke horde vrouwen met reiskoffers, kinderwagens en ander logistiek opbergmateriaal stormt het evenemententerrein op. Alsof ze zijn voorgeprogrammeerd staan ze in een mum van tijd alweer rijendik voor de inschrijfbalies voor de workshops. Vaak hebben ze uren in bus of trein gezeten om een plaatsje te bemachtigen voor een workshop cadeautjes inpakken, windlichtjes en papieren rozen maken en nog meer activiteiten die kinderen op de kleuterschool moeten doen. Poeh, poeh, na een week Almere met hebberige, graaiende en snaaiende dames moet ik nog wel even bijkomen van alle verbazing.

Biertenten om alle impulsen even te kunnen relativeren waren er ook al niet. Die zouden het trouwens toch volledig hebben moeten afleggen tegen de fröbeltenten. Modeshows, make-over demonstraties en artiesten deden daarentegen goede zaken. Eregast minister-president Jan Peter Balkenende moest het echter met een halfvol feestpaviljoen doen.
Nee, de Libelle aanhang heeft me ernstig aan het twijfelen gebracht over het effect van promotie voor groenten en fruit.

De hele week heb ik duizenden keren termen als leuk, mooi, gezellig, lekker, grappig, mmm en heerlijk uit de monden van de tassenslepende dames gehoord. Voor koffie, friet en vruchtensorbets trekken ze vlot de knipbeurs, maar groenten en fruit verwachten ze overal gratis te kunnen proeven. En dat was ook zo. In het Groenten en Fruit paviljoen was er een continu stroom van dames die de proefstandjes een voor een aandeden. En voor een weggeefprijsje van vijf euro kregen ze dan ook nog een boodschappentas vol groenten mee. Welke libelle zou dat nu niet willen?

Het zal wel niet te meten zijn, maar ik denk niet dat er bij deze dames nu voortaan meer groenten op tafel komen staan. Zelf heb ik geprobeerd om ze een bescheiden bijdrage te laten betalen voor een beker met heerlijke aardbeien. Gewoon als lekkere versnapering tussendoor. Maar zoals de knip- en plakworkshops een overaanbod van klanten hadden, zo moesten wij veel moeite doen om de dames aan de aardbeien te krijgen. O, lieve help, dacht ik. Zijn dit nu degenen die onze producten in de winkel moeten kopen? Onze producten zijn gezond, lekker, mooi, fris, veelzijdig en kleurrijk, maar dat alleen is dus nog niet genoeg om iets te verkopen. We missen de Libelle-Factor.

Pas toen we een vorkje van een kwartcent boven in de bekers stopten begon de verkoop te lopen. Ineens was er blijkbaar de click van “hé, die aardbeien zijn om nú op te eten”. En twee in het roze geklede Pink Ribbon dames vonden onze roze tasjes met aardbeienjam wel leuk kleuren bij hun outfit. Toch weer zes potten ineens verkocht.
Het gezegde “zien eten, doet eten” heb ik ook bevestigd zien worden. Niets werkte er beter voor de verkoop als dat er dames aardbeien stonden te eten. De Libelle-Factor en kuddegedrag hebben toch iets met elkaar te maken denk ik.

Moeten we niet eens snel en grondig gaan uitzoeken wat die Libelle-Factor nu precies inhoudt? Moeten we misschien ook entree gaan vragen voor de agf-afdeling en dat de dames dan naar hartenlust een tas vol kunnen laden? Misschien hoeft het helemaal niet goedkoop te zijn, als ze maar het idee hebben dat ze een koopje hebben gekocht……