advertentie

zaterdag 9 januari 2010

United Change 2

Samenwerken, meer doen aan duurzaamheid en innoveren is zo’n beetje de boodschap die premier Balkenende op de nieuwjaarsreceptie van PT als boodschap aan de tuinbouw had. Het komt dus aan op zelfredzaamheid. Interessante uitdaging, dat wel. Ik ben alvast blij dat we de tips van prinses Mabel nog hebben, vandaag deel 2:

Ga pragmatisch te werk, dus gericht op nut en bruikbaarheid, maar doe het stap voor stap.

Welke ‘onmogelijke droom’ zullen we tot werkelijkheid gaan maken? In het Tuinders Titanic debat heb ik het idee geopperd om door middel van kwaliteitsinnovatie tot een oplossing te komen. Enerzijds realiseren we daarmee een sanering van de totale producthoeveelheid. Anderzijds komen we tot kwaliteitsverbetering die beter aansluit bij de behoeften van de consument. De focus op smaak vind ik daarbij de belangrijkste.

Als we onszelf de verplichting op zouden leggen om alleen nog maar lekker smakende rassen te telen, dan kunnen we naar schatting al een productievermindering van 15 tot 20% realiseren. Simpelweg omdat de lekkerste rassen meestal ook de minder productieve zijn. Behalve dat we dan iets hebben gedaan aan de overproductie, is er dan ook een mooie basis om iets te gaan doen aan de onderconsumptie.

Laten we om te beginnen een smaakcommissie instellen, bestaande uit volledig onafhankelijke smaakgoeroe’s, zoals culinair journalisten en andere smaakdeskundigen. Zij gaan beoordelen welke rassen de toets der kritiek kunnen weerstaan. De dynamische rassenlijst die er ontstaat en de taken, bevoegdheden en samenstelling van de smaakcommissie zouden we kunnen vaststellen door middel van een verordening van Productschap Tuinbouw.

Het belang van smaak als kwaliteitscriterium wordt hiermee afgedwongen. De rest van de keten, van zaadbedrijven tot en met onze logistieke dienstverleners, moet hierdoor ook meewerken zodat we binnen 3 jaar volledig kunnen zijn overgeschakeld op smaakvollere rassen. Om een en ander in gang te zetten moet er een stimulerende overgangsregeling komen voor degenen die de hete kolen uit het vuur halen.

De overheid zou een smaakinvesteringsbijdrage kunnen verstrekken of een extra borgstellingsfonds op kunnen richten. De banken zouden een lager rentetarief kunnen berekenen en het PT zou er voor kunnen zorgen dat GMO gelden, zolang die er nog zijn, gebruikt worden om deze kwaliteitsslag te financieren.

De band met de consument gaan we aanhalen door een ik-heb-niks-te-verbergen-logo, missionaristelers, tv-programma’s zoals van Rob en Rudolph, freepublicity die je vanzelf krijgt als je goeie producten hebt, Kom in de Kas, maar dan meer productgericht en minder techniekgericht, smaaklessen op scholen en sociale media.

Waarom zou het niet werken? Of waarom en hoe dan wel?