advertentie

zondag 28 november 2010

Weekblog week 47 - 2010 (21 t/m 27 november)

Morgen ben ik uitgenodigd voor een gesprek op het hoofdkantoor van PLUS Retail in De Bilt. Sommige mensen denken dat ik een appeltje met hen te schillen heb. Anderen denken dat ik op het matje geroepen word. Nee hoor, we gaan een constructief gesprek aan.


De aardbeiplanten zijn inmiddels uit de trays gehaald en zitten in de vriescel. De 38.000 aardbeiplantentrays bied ik nu ter overname aan. De maat is 60 x 20 cm

In één dag tijd hebben we alle ruim 300.000 aardbeiplanten van buiten naar binnen gehaald. Dat was een flinke klus, maar het moest, vanwege de naderende vorst.

Ik heb nog wat planten voor mezelf gehouden. Zijn ze niet mooi? Daar gaan we iets leuks mee doen. Op Tweede Kerstdag presenteer ik de aardbeiplantenactie.

A.s. dinsdag 30 november is de finale van De Smaak van Nederland. Tot die tijd kunt u voor de Publieksprijs nog stemmen op uw favoriete product. Het liefst natuurlijk op ons nieuwe product Volsmaakt. Doe dat dan HIER


De publicatie van mijn vorige blog is het begin geweest van een week die veel stof deed opwaaien. Veel stof tot nadenken zat er tussen en de rest is gelukkig al weer neergedwarreld. De pers is er ook massaal op ingesprongen toen ik het nieuws naar buiten bracht, van rioolpersachtige journalistiek, tot journalistiek waar je wat aan hebt en bevriende journalistiek.
.
Het leven gaat gelukkig weer door. Mijn grote dank gaat uit naar alle opbeurende reacties die ik gekregen heb. Zelfs een heuse vloedgolf van aanbiedingen heb ik al over me heen gekregen. Al die blijken van steun- en ook dankbetuigingen laat ik eerst maar eens rustig bezinken. Ook in de toekomst wil ik vooral ondernemer blijven en het liefst in de aardbeien. Hoe precies, daar komt u vanzelf achter als u mijn blogs blijft lezen.
.
Er is deze week ook nog gewoon gewerkt. Alle aardbeiplanten die op het veld stonden zijn ervan afgehaald en richting het koelhuis getransporteerd. Vanwege de vorst die er voorspeld werd hebben we daar wat haast mee gemaakt. In een dag tijd zijn er zo meer dan 300.000 aardbeiplanten in veiligheid gebracht. Ze moeten nog wel gesorteerd en netjes ingepakt worden, maar de grootste druk is nu wel van dat karwei af. De planten gaan naar collega's, die er volgend jaar de vruchten van willen plukken.
.
Een klein gedeelte van de planten heb ik zelf gehouden. Daar wil ik een leuke aardbeienfansactie mee gaan doe. In mijn blog van Tweede Kerstdag maak ik bekend wat die actie inhoudt en hoe we die gaan vormgeven. Wordt heel leuk, al zeg ik het zelf. Het gaat zorgen voor een langdurige betrokkenheid tussen mij als teler en degenen die aan de actie mee doen.
.
Vort met de geit, we gaan niet bij de pakken neerzitten. Sterker nog, ik denk dat we uit deze affaire sterker vandaan komen dan we erin verzeild zijn geraakt. Diep in mijn hart hoop ik dat er nu zelfs een kantelpunt in de maak is. Het is toch eigenlijk te zot voor woorden dat telers, retail en consumenten elkaar maar blijven gijzelen en in een houdgreep houden. Zeker als het gaat om onderscheidende producten, zoals smaakaardbeien moeten we rap af van die hiërarchische ketens, waarbij één van de partijen dicteert wat de rest te doen heeft. Je hebt als teler maar blij te zijn dat je mag leveren en consumenten moeten maar vreten wat het schap schaft. Zelden krijgen we het gevoel dat afnemers echt blij zijn dat ze onze aardbeien mogen verkopen.
.
Op die manier kunnen we een expansie van smaakaardbeien, maar ook van andere onderscheidende producten wel vergeten. Er is geen teler die er nog in trapt om een product gaan te telen waarvan de afzet onzeker is en het risico nagenoeg voor de teler alleen is. Doorsnee producten kun je nog wel slijten, al is het ook voor te weinig geld, maar de van de standaard afwijkende producten hebben helemaal het nakijken op de vrije markt. Nóg meer van hetzelfde is het lot wat consumenten toebedeeld wordt als de hiërarchische ketens in stand blijven.
.
Ik ben erg blij dat ik morgen op het hoofdkantoor van PLUS Retail in De Bilt ben uitgenodigd om elkaar eens beter te leren kennen en (meer) begrip voor elkaars bezigheden te krijgen. Er waren afgelopen week mensen die dachten dat ik op het matje geroepen werd bij PLUS. Dat is helemaal niet aan de orde lijkt mij en ook niet dat ik nog een appeltje met PLUS te schillen zou hebben. Ik heb juist veel waardering voor een bedrijf als PLUS dat zijn nek de afgelopen paar jaar uitgestoken heeft en dat nog steeds doet. Helemaal niet raar eigenlijk, want de ongeveer 280 PLUS supermarkten worden geleid door evenzovele zelfstandige ondernemers. Dus als er één club is die zich in mijn situatie zou moeten kunnen verplaatsen, dan is het die club wel.
.
Graag zou ik dan ook met PLUS eens gaan brainstormen hoe het anders kan en hoe we 'smaakaardbeien' groot kunnen maken. De manier waarop dat volgens mij kan is door intensiever met elkaar te gaan samenwerken. Het woord 'samenwerken' begint onderhand misschien een beetje sleets te worden, omdat het vaak toch niet tot gewenst resultaat leidt. Met een aantal telers bij elkaar kruipen om zo een groter blok te vormen en daarmee de illusie te wekken dat er marktmacht ontstaat is ook samenwerken. Maar als je dan met zijn allen nog een uitwisselbare leverancier bent, dan ben je nog geen streep verder opgeschoten.
.
De vorm van samenwerken die ik voorsta is dat we niet meer praten in termen van leverancier-klant-relatie, maar als gezamenlijke concepteigenaren. Het kan daarbij niet zo zijn dat één van de samenwerkers er aan het eind van het seizoen geld bij heeft moeten leggen. Van duurzame samenwerking is dan geen sprake en blijft het een loterij. Is die duurzame samenwerking er wel, dan pas is er een realistische groeipotentie van het concept. Als we op de huidige manier door moeten gaan zal er straks voor niemand nog iets te verdienen zijn en zal het steeds meer een kiloknallerwedstrijd worden met alleen maar verliezers. De consument is dan denk ik de allergrootste verliezer. Er valt steeds minder te kiezen.
.
Ik zou als smaakaardbeienteler, al dan niet in gezelschap van franchisende collega-telers continu in een dialoog willen zijn met een bedrijf als PLUS. Gezamenlijk zouden we zóveel kunnen doen om een perfecte presentatie in alle winkels neer te zetten, samen verleiding te creëren en de oogst en verkoop zo goed mogelijk met elkaar af te stemmen. We hebben er bijvoorbeeld niks aan als we de keten met een dag verkorten en dat het product een of meerdere dagen langer in de winkel blijft liggen. Ik zou het fantastisch vinden als ik behalve ambassadeur van de smaakaardbeien, ook een ambassadeur zou kunnen zijn van het samenwerkerscollectief 'smaakaardbeien'.
.
Van de 280 groente- en fruitchefs in de PLUS-winkels kun je niet verwachten dat zij ook nog eens het verhaal gaan vertellen. Het potentieel aan consumenten dat heel graag zou kiezen voor de lekkerste aardbeien, ook al zijn ze iets duurder, is heel groot denk ik. Maar in het mijns inziens te kille groente- en fruitschap komt de beleving (o.a. geur en smaak) onvoldoende over en ontbreekt dus de verleiding. Lijkt me geweldig om daar als teler mee over na te mogen denken. Ik wil voor de authenticiteit van het product gaan en er een gezicht aan geven. Marketing is immers waardenloos en authenticiteit is magnetizing. Ordinaire marketingverhaaltjes, nee die zijn niet aan mij besteed. En neem maar van mij aan: als ik enthousiast ben óf pissig, dan is het echt! Vroeger op school was ik ook al niet zo'n toneelspeler.
.
Ik ben reuze benieuwd in wat voor stemming ik volgende week ben als ik mijn volgende blog weer schrijf.
.
Nou mensen, tot volgende week dan maar weer,
groeten van Jan
.
P.S. Reageer gerust op mijn berichtjes, doe alsof u thuis bent op ons aardbeienbedrijf

zondag 21 november 2010

Weekblog week 46 - 2010 (14 t/m 20 november)

Ik vrees dat dit zomerse beeld rijp is voor de geschiedenisboeken van Oirschot.


We hebben afgelopen week een zware knoop doorgehakt.

De aardbeienteeltloterij levert steeds meer en te veel risico op. Het prijzenpakket wordt ook pas na de trekking bekendgemaakt. Dat kan beter!

Zware knopen doorhakken zet het een en ander wel op zijn kop durf ik wel te zeggen. Maar we waren al wat gewend het afgelopen jaar Volsmaakt is een mooi concept waar ik mijn tanden graag in wil zetten. U kunt HIER op ons stemmen voor de verkiezing van De Smaak van Nederland 2010



De aardbeiplanten kunnen onderhand van het veld af en een tijdje uit het zicht verdwijnen in de koelcel. Naar verwachting zullen we daar eind volgende week een begin mee maken. De planten moeten eerst goed in rust zijn, dus niet meer groeien, anders is de kans aanwezig dat ze schade oplopen tijdens de bewaring. Afgelopen week hebben we de planten nog een beetje bijgemest met wat extra sporenelementen. Door de hevige regenval was de voorraad sporenelementen zoals borium en mangaan nogal ver teruggelopen. Niet dat ze dat nu nog veel nodig hebben, maar als ze straks weer worden uitgeplant is het goed dat de planten een klein buffertje mineralen bij zich hebben. Dat kan de hergroei wel iets makkelijker maken.
.
Vorige week stond mijn blog in het teken van een duivels dilemma, waarvoor er afgelopen week een knoop moest worden doorgehakt. Dat is inmiddels gebeurd en het dilemma is dan wel de wereld uit, maar er voor in de plaats is een levensgrote uitdaging gekomen. Mensen die mij kennen weten wel dat ik niet vies ben van een uitdaging, maar deze zet mijn leven en dat van de rest van het gezin toch danig op zijn kop. We hebben er heel goed over nagedacht en alle van belang zijnde zaken goed mee laten wegen. Het voelt een beetje vreemd om het nu uit de doeken te doen, maar.......
.
Ik ga stoppen met het zelf telen van aardbeien. Ja, ook met het zelf telen van die hele lekkere smaakaardbeien. Ik ga stoppen met de aardbeienteeltloterij met lage winkans. De afgelopen jaren is het rendement voor telers zover uitgehold dat ik geen zin meer heb om nu wéér nieuwe loten te gaan kopen. En natuurlijk weet ik dat dán wellicht net de hoofdprijs zou kunnen vallen. Hoewel u als consument snakt naar aardbeien die echt goed smaken en ook bereid bent daar goed voor te betalen, willen supermarkten en andere clubjes ze wat mij betreft niet graag genoeg hebben.
.
Het is nog steeds leuren, leuren, leuren en smoesjes afwachten. Sommige supermarkten geven aan er nog niet aan toe te zijn om nu al afspraken te maken voor het volgende seizoen. Anderen, waar ik dit jaar ook zaken mee heb gedaan, reageren nog niet eens op een vriendelijk verzoek per e-mail om over de verkoop van volgend jaar te praten. Moedeloos word ik daar van, terwijl de teelt voor volgend jaar al is begonnen en daar nu al een hoop geld in geïnvesteerd is. Een regelrechte loterij dus, waarbij het prijzenpakket pas na de trekking bekend gemaakt wordt. Ik mis de passie aan de kant van de retail volledig. Blijkbaar is ons product tóch niet goed genoeg. Nou, dan maar niet.
.
Wat ik nu dan wél ga doen? Dat moet zich nog helemaal uitkristalliseren de komende tijd. Dat hangt van een hoop dingen af die ik nu allemaal nog niet kan benoemen. Ik wil in ieder geval verder met smaakaardbeien en wellicht ook met andere bijzondere producten en daarbij samenwerken met andere telers. Maar niet meer op de bonnefooi. Ik ga alleen nog maar met conceptmatige projecten aan de slag, waar u als consument van gepassioneerd kunt raken, waar ik zelf van gepassioneerd raak en waar hopelijk ook de verschillende retailkanalen gepassioneerd van raken. Dat lijkt me wel een mooie en stevige uitdaging.
.
Als ik mezelf op de teelt blijf focussen, wat collegatelers net zo goed of beter kunnen, dan komt er van die uitdaging niks terecht vrees ik. Dus voor alle concepten zoek ik samenwerking met collega's. Met Volsmaakt heb ik nu al een mooie uitdaging en ook de Strawberrytree kan gewoon zijn diensten blijven uitvoeren. Voor de rest ben ik nu dus aan het zoeken en mezelf kennende komt er vanzelf weer iets uit de hoge hoed. U mag me daar trouwens gerust bij helpen. Voor goeie ideeën voor nieuwe concepten of projecten stel ik mijn ideeënbus graag open. Degenen met ideeën waarvan ik gepassioneerd raak nodig ik graag uit voor een etentje. Dan kunnen we het er eens verder over hebben.
.
Nou mensen, tot de volgende week dan maar weer,
groeten van Jan
.
P.S. Reageer gerust op mijn berichtjes. Doe alsof u thuis bent op ons aardbeienbedrijf.

zondag 14 november 2010

Weekblog week 45 - 2010 (7 t/m 13 november)

Het wordt tijd om de bakens te verzetten. De liefde voor de smaakaardbei is groot en ik heb veel waardering voor de fans en mijn ambassadeurs. Maar om de continuïteit te garanderen moet er gereorganiseerd worden. Hoe? Dat zal de toekomst uitwijzen.
We hebben de afgelopen jaren een naam opgebouwd in Aardbeienland

Het is tijd voor een nieuwe uitdaging. Lees mijn blog om er meer van te weten te komen.

Deze week is het filmpje gemaakt ter gelegenheid van de finaleplaats van ons product Volsmaakt in De Smaak van Nederland 2010. Binnenkort kan er gestemd worden voor de publieksprijs. Ik geef wel een seintje :-)



Het moet nu dan toch maar eens gezegd worden onderhand. Deze week zijn we met een groepje vooruitstrevende boeren en tuinders bij elkaar geweest om eens na te denken over hoe we toch in 's hemelsnaam uit die verstikkende vastgeroeste ketens kunnen komen. Ontketen de Keten hebben we ons initiatief genoemd naar aanleiding van de discussie over 'Kannie ligt op het kerkhof' op Foodlog. Ik heb me 3 jaar geleden al ontketent van The Greenery en daarmee een sprong in het diepe gewaagd.
.
Het pootje baden daaraan voorafgaand bracht me te weinig voldoening want de spelregels van The Greenery verhinderden me om mijn eigen vleugels uit te slaan. Ook nu nog wordt eigen creativiteit ernstig belemmerd binnen afzetorganisaties hoorde ik van enkele telers die er nog wel bij betrokken zijn. Maar goed, als de regels van een club zijn zoals ze zijn dan moet je als ondernemer zelf de keuze maken om daar wel of niet naar te willen leven. Ik heb er dus voor gekozen om dat niet te doen.
.
Gaandeweg heb ik daarna wel ervaren dat sommige dingen leuker zijn geworden, maar dat het er zeker niet gemakkelijker op geworden is. Leuker werd het om zelf het contact met de markt te hebben, van supermarkten tot consumenten. Het bedenken en ontwikkelen van nieuwe concepten en producten, het bij elkaar zoeken van mensen en bedrijven daarvoor en het uitdragen van de boodschap gaan me ook makkelijk af. Zo makkelijk dat ik nu om de haverklap gevraagd wordt om mijn verhaal te komen delen met anderen, ook buiten onze sector. Jammer genoeg mag dat dan meestal weer niks kosten. Daar ben ik dan eerlijk gezegd wel teleurgesteld over. In mijn verhaal zit immers ontiegelijk veel leergeld geïnvesteerd.
.
Het zelf met de markt aan de slag gaan en het ontwikkelen van concepten is me niet in de koude kleren gaan zitten. Ik denk dat de helft van mijn tijd daar tegenwoordig wel in verdwijnt. Het schijnt dat als je iets leuk vindt en het je gemakkelijk af gaat dat je dan vrijwel automatisch daar meer tijd in steekt dan je eigenlijk beschikbaar hebt. We zijn bovendien een vrij kleinschalig bedrijf, zeker voor hedendaagse begrippen en we zitten ook nog eens op een locatie waar het uitzicht heilig is verklaard. Dus hoe ik het ook wend of keer, er lijdt altijd iets onder het gebrek aan tijd. Privé gezondheidsproblemen in het gezin kwamen er dit jaar nog extra bij.
.
We staan nu voor een duivels dilemma. De belangstelling voor lekkere aardbeien groeit met het jaar. Daar liggen kansen voor ons zou je zeggen. Mijn chronische tijdgebrek zorgt er echter voor dat ik geen optimale aandacht kan besteden aan de teelt en tegelijkertijd de markt aan het bewerken ben. Ons bedrijf is daarnaast qua oppervlakte te klein om een fors grotere hoeveelheid aardbeien te produceren, dat wél nodig is om rendement te kunnen maken.
.
Het zou niet verstandig zijn denk ik om tegen beter weten in op deze kleinschalige manier door te gaan. We zouden nog best enkele jaren heel veel consumenten blij kunnen maken met 'smaakaardbeien'. Ik zou me nu voor 100% op de teelt van de aardbei moeten gaan toeleggen en maar hopen dat de volgende schakels in de keten zoveel compassie met mij hebben dat ze mijn spullen wel goed zullen verkopen. Maar ik ben bang dat we dan binnen niet al te lange tijd toch tot de conclusie moeten komen dat het geen haalbare kaart is. Ook de belangstelling die onze kinderen hebben in de aardbeienteelt weegt nu al zwaar mee. Ze zijn alle vier wel ondernemend van aard, maar ze zien de wereld al heel wat groter dan een aardbei.
.
Als ik me volledig zou kunnen gaan toeleggen op de doorbraak van de smaakaardbei dan zie ik daar geweldig veel kansen voor. Door samen te werken met telers die niks liever doen dan telen en dat ook heel erg goed kunnen, kunnen we de Jan Robben-waardige smaakaardbei minder afhankelijk maken van mij. Zodat niet, als ik de stekker er een keer uit trek in één keer het hele concept op zijn gat ligt. Ondertussen kan ik mooi verder gaan met het ontwikkelen van innovaties en het ontplooien van de marketingkant, het contact tussen, teler, retailer en consument. Dat vind ik persoonlijk ook de leukste kant van het vak geworden. Telen is ook leuk, maar het moet dan wel voor 100% goed lukken en voor een concurrerende kostprijs.
.
Er worden overigens wat kansen gemist als ik eens om me heen kijk in de tuinderswereld. Iedereen is maar druk bezig met produceren en de producten worden bij wijze van spreken maar gewoon langs de kant van de weg gezet. In de hoop dat een toevallige voorbijganger er iets mee doet en er nog wat voor over heeft. Ook dát kan beter, makkelijker en leuker.
.
Al met al denk ik dus dat de toekomst van de smaakaardbei en zijn verovering van het winkelschap er meer bij gebaat zijn dat ik die nieuwe uitdaging aan ga. Hoe dat precies zal gaan weet ik nog niet, maar eerst moet die ene duivelse knoop doorgehakt worden. De komende week zal dat vermoedelijk gebeuren. Dan weet u dat alvast!
.
Nou mensen, tot volgende week dan maar weer,
groeten van Jan
.
P.S. Reageer gerust op mijn berichtjes. Doe alsof u thuis bent op ons aardbeienbedrijf.

zondag 7 november 2010

Weekblog week 44 - 2010 (31 okt t/m 6 nov)

We zijn met ons nieuwe product in wording Volsmaakt doorgedrongen tot de finale van De Smaak van Nederland 2010. Leuk is dat we het mogen opnemen tegen andere smaakkanjers zoals onze versvrienden www.tas-toeambachtelijk.nl en www.honingtomaten.nl

Door het kiezen van andere rassen, zoals deze Darselect kunnen we lekkerder aardbeien op de keukentafel krijgen, maar soms, omdat ze minder vatbaar zijn voor schimmels ook iets doen aan verkleining van de kans op residuen. Het telen van deze rassen levert wel een hogere kostprijs op en jammer genoeg is dat risico nog steeds moeilijk te delen met supermarkten

De aardbeiplanten krijgen al een beetje herfstkleur. De tijd breekt al weer bijna aan om ze in te vriezen.

De schuren zijn afgelopen week weer eens opgeruimd. Mooi werk als het klaar is


Over een week of drie zullen we aan het inpakken van de aardbeiplanten kunnen beginnen. Aan de kleur van de planten te zien beginnen ze al te denken aan een winterslaap. Op het moment dat ze in rust zijn is het moment aangebroken om ze in de vriescel op te slaan, bij 1 graad onder nul. Op deze manier kunnen we de winter voor de planten zo lang laten duren als we zelf willen. 9 maanden opslaan is geen enkel probleem voor een aardbeiplant. Als ze in mei of zelfs augustus ontdooid worden en direct daarna weer geplant, groeien ze als een speer weg alsof ze even op vakantie zijn geweest. Met het invriezen houden we de planten dus een beetje voor de gek. Zo kunnen we met dezelfde aardbeirassen de oogst over een heel lange periode spreiden.
.
Leuk was het dat we met ons product in wording Volsmaakt, afgelopen week zijn doorgedrongen tot de finale van De Smaak van Nederland. Een soort Popstars of X-Factor, maar dan voor het lekkerste nieuwe product van Nederland. Volsmaakt, eigenlijk een soort 'opnieuw uitgevonden vers' moet nog even een finishing touch krijgen voordat het op de markt komt, maar dan zal er ook echt iets vernieuwends staan. Ik kan haast niet meer wachten op de introductie. Op 30 november weten we wie de wedstrijd gewonnen heeft. Drukke dag dan, want ook bij TEDxAmsterdam ontbreken we dan niet.


Op gezette tijden verschijnen er berichten over hoe het gesteld is met de aanwezigheid van residuen van stofjes die niet thuis horen op groenten en fruit. Balen is dat altijd weer en deze week was het dus weer zover. De Nederlandse Voedsel en Waren Autoriteit had zijn jongste bevindingen gepresenteerd en dat is dan voor clubjes als Milieudefensie en het tv-programma Radar weer een leuke aanleiding om de boel eens uit zijn verband te rukken en hun bestaansrecht te bewijzen.
.
Kwalijk is dat ze geheel ten onrechte de Nederlandse aardbei daarbij in een kwaad daglicht gesteld hebben op basis van verkeerd geïnterpreteerde informatie. Over wat we als telers van deze laster vinden en de reacties erop van anderen, zie dit verhaal op Foodlog. We zijn en we blijven toch kwetsbaar voor negatieve berichtgeving. Tja, kunnen we er iets aan doen? Ja ik denk het wel.

Loop de lijst met gevonden residuen maar eens na en dan zie je dat die residuen wat Nederlandse aardbeien betreft allemaal onder het wettelijke maximum toegestane niveau zitten. Niks aan de hand dus, maar als je wat dieper gaat zoeken dan zie je dat het vaak dezelfde middelen zijn die nog een remspoortje hebben achtergelaten. Ook al is het allemaal nog binnen de wettelijke normen, ik zou toch eens gaan kijken of we die middeltjes niet weg kunnen laten. Of uit eigen beweging een langere dan toegelaten veiligheidstermijn in acht nemen. Of proberen het bewuste middeltje te vervangen voor een ander middeltje wat misschien sneller afbreekt.
.
Het zijn bij aardbeien vaak de schimmelbestrijdingsmiddelen waarvan een zeer miniem, maar desondanks toegestaan restje teruggevonden wordt. Meeldauw en vruchtrot zijn dan meestal de kwaaltjes waartegen die middelen ingezet zijn. Bekend is dat het meest geteelde aardbeienras in Nederland in bepaalde periodes nogal gevoelig is voor meeldauw. Er zijn ook rassen die dat probleem een stuk minder hebben. Helaas leveren die andere rassen meestal veel minder kilo's product op en hebben de aardbeien daardoor dan een hogere kostprijs. Jammer genoeg is het zó ontiegelijk moeilijk om het risico van het kiezen voor andere rassen en innovatie op het gebied van duurzaamheid te delen met de retail. Uiteindelijk wint toch weer de laagste kostprijs en zo wordt het verbeteren van de wereld wel heel hard afgeremd.
.
Nou mensen, tot volgende week dan maar weer,
groeten van Jan
.
P.S. Reageer gerust op mijn berichtjes. Doe alsof u thuis bent op ons aardbeienbedrijf.