advertentie

zondag 13 november 2011

Weekblog week 45 - 2011 (6 t/m 12 november)


Ik ben trots op de aardbeiplanten die ik afgelopen najaar gekweekt heb. Dit exemplaar is er eentje van het ras Korona. Echt een supergoeie aardbei voor studenten van de Aardbeienacademie


Hier in Lissabon is het nu tijd voor gepofte kastanjes. Seizoensproducten kun je zo dus ook aan de man en vrouw brengen. Waarom zie je dat in Nederland zo weinig of helemaal niet?


Ik heb me in Évora in Portugal ook aan de hete gepofte kastanjes gewaagd. Echt wel een delicatesse vond ik. Lijkt me ook gezonder dan frietjes met mayo of oliebollen. Frietkotten kwam ik daar overigens niet tegen, uitgezonderd McDonalds die ook daar de mensen probeert te verpesten



In dit hotel in Évora mocht ik op uitnodiging van de Nederlandse ambassade in Portugal een presentatie houden met als titel: 'Networking & Co-creating across your own boundaries'


De jonge aardbeiplanten zitten voorlopig veilig onder de geperforeerde folie. Zo lopen ze geen schade op van enkele graden vorst. Over een paar weken mogen deze planten de vriescel in bij 1graad onder nul.


Ik zou nooit op de gedachte zijn gekomen van 'hee, laat ik eens een dozijn hete gepofte en puur naturelle kastanjes kopen', als me die als een stoomboot rokende straatkarretjes niet waren opgevallen. In het mooie stadje Évora in Portugal liep ik er tegenaan en ik kon de verleiding niet weerstaan. Nou zijn er wel meer soorten verleiding die ik niet kan weerstaan, net als iedereen denk ik, maar zonder verleiding verkoop je niks. Net zoals die 'per ongeluk' foute Hema taartenactie, die misschien wel echt per ongeluk was, maar desalniettemin de Hema een mega free publicity heeft bezorgd. Op die paar taarten na dan, die ze gratis hebben moeten weggeven, maar dat weegt niet op tegen de credits die ze door het 'foutje' gekregen hebben.

Of nog recenter, eentje van gisteren. Die nieuwe nationale Sinterklaas, een alias van de roemruchte aso Kees Flodder, die geheel 'per ongeluk' en nonchalant zijn mijter achterstevoren op zijn hoofd had staan. Binnen de kortste keren had iedereen het erover en was de mijter een trending topic op twitter. Allemaal voorbeelden van authenticiteit en mits er een paar wakkeren rondlopen die de kat de bel aanbinden sta je volop in de aandacht. Met origineel zijn kun je de aandacht trekken. Doodgewoon zijn en doen valt niet meer op. Doodgewone dingen vallen amper op, maar die koop je omdat je dat op de automatische piloot doet en ze nodig hebt, maar je raakt er niet van in extase, om het maar een beetje overdreven uit te drukken.

Die straatkarretjes, dat kan toch ook met andere seizoensproducten dacht ik direct toen ik ze zag. Dat zal in Portugal wellicht ook wel de gewoonte zijn, maar waarom vallen dat soort presentaties mij in Nederland zo weinig op? Het zal vast wel een hoop bureaucratie zijn waar je mee te maken krijgt en afgunst van anderen die weer een bedreiging zien voor hun eigen toko. Ik weet zeker dat er heel wat meer aardbeien gegeten zouden worden als die zomerkoninkjes ook werkelijk gepresenteerd zouden worden, zoals ze dat verdienen: als een impulsproduct.

Ik was dus in Portugal, afgelopen week. Nou ja om iets preciezer te zijn, anderhalve dag. Ik was door de Nederlandse ambassade gevraagd om een lezing te komen geven voor geëmigreerde Nederlandse boeren en tuinders en onder andere Portugese vertegenwoordigers van de overheid. Zo gezegd, zo gedaan dus. De Nederlandse ambassadeur in Portugal Henk Soeters was ook een van mijn toehoorders, evenals natuurlijk de Nederlandse landbouwattaché Sylvia Deepen die mij had uitgenodigd. We hebben de avond voorafgaand al heerlijk met elkaar zitten keuvelen onder het genot van een glas port, want dat drink je in Portugal. Ik was in korte tijd veel meer te weten gekomen over Portugal dan ik al wist. Dat de bureaucratie daar nog veel erger is dan hier, dat Portugezen door de eeuwen heen een zeer multicultureel volk zijn geworden en dat de communistische inslag van decennia geleden nog steeds ingebakken zit in veel mensen.

Het was de eerste keer dat ik in Portugal was. Bovendien was het de eerste keer dat ik in het buitenland een presentatie heb gehouden. En last but not least was het de eerste keer dat ik een presentatie in het Engels heb gedaan. Alles bij elkaar was het dus een mooie, maar ook flinke uitdaging voor me.

Mijn verhaal ging over hoe je door jezelf als ondernemer in verschillende netwerken te manoeuvreren en samen te werken met gelijkgestemden heel nieuwe dingen kunt realiseren. En daarnaast dan hoe je daar de consument bij kunt betrekken, zodat die zich er ook direct bij thuisvoelt, meedenkt over de business en ambassadeur wordt. Ik heb ook vooral de nadruk gelegd op de knowhow van de Nederlandse bedrijven en kennisinstellingen, waarvoor emigranten een ideale uitvalsbasis kunnen zijn om nieuwe business in den verre mee op te zetten. En dat dan natuurlijk met profijt voor henzelf, voor de regionale economie en voor het Nederlandse bedrijfsleven. Ik ging met een erg goed gevoel weer huiswaarts. Ik kreeg haast een aardbeienkleur van de reacties op mijn presentatie daar. Laat ik al die andere landen waar Nederlandse geëmigreerde boeren en tuinders wonen dan ook maar even doen, schoot er door mijn hoofd. Zou wel gaaf zijn trouwens.

Terug op Schiphol dwaalden mijn gedachten al gauw weer af naar de aardbeiplanten. Er was flinke nachtvorst op komst, dus werk aan de winkel. Inmiddels is ook dat klusje alweer geklaard.

Nou mensen, tot volgende week dan maar weer,
Groeten van Jan

P.S. Reageer gerust op mijn berichtjes. Doe alsof u thuis bent op ons aardbeienbedrijf!

Geen opmerkingen: