advertentie

woensdag 25 maart 2015

Nieuwe uitdagingen, toeval of niet?

Tijdens het maken van deze foto voor mijn boek, gebeurde er iets wat mijn grenzen letterlijk zou gaan verleggen.


Het kan verkeren....Gedurende ruim 25 jaar was ik zelfstandig aardbeienteler na al mijn hele leven in en om de aardbeien vertoefd te hebben. Onze teeltgrond is nu verkocht en het huis en bedrijfsgebouwen staan nog te koop. Mocht je interesse hebben, dan weet je me vast te vinden. Al verwijs ik je dan direct door naar de makelaar, want de plek verkopen waar we bijna 30 jaar gewoond hebben is niet echt onze liefhebberij. Toch hebben we ons er al bij neergelegd dat het de beste weg is. Na zoveel ervaring weet ik inmiddels wel dat tegenslagen ook weer nieuwe kansen bieden.

Zo kon ik vanwege de tijd die ik niet meer aan het aardbeien telen hoefde te besteden een droom uit gaan voeren. Ruim een jaar werkte ik aan het boek waar ik al een jaar of 10 over nadacht dat het er moest komen. De reacties die ik tot nu toe op het boek gekregen heb, hebben me blij gemaakt en extra veel zelfvertrouwen gegeven. De eerste druk van Liefde voor Aardbeien is dan ook al voor meer dan 80% van eigenaar gewisseld.

Door de jaren heen heb ik ook ervaren dat het gaan doen van dingen die ik nooit gedaan had, weer onverwachte neveneffecten opleverde. Behalve een mooi boek dat het heeft opgeleverd, heeft het maken ervan me ook nog verrassende dingen gebracht. Ik ben er nog niet uit of sommige dingen die er gebeurden toeval zijn of dat er andere krachten in het spel zijn geweest. Bijvoorbeeld, op een dag in juni vorig jaar stond ik langs de weg foto's te maken voor mijn boek, ergens in de buurt van Zaltbommel. Plotseling stopte er een auto achter me en de bestuurder stapte uit. Het was Thijs, waar ik 40 jaar geleden voor het eerste mee naar school ging. Hoewel ik met mijn rug naar de straat stond had hij me direct herkend. We maakten een praatje en ik ging bij hem thuis mee koffie drinken en verder bijpraten, vooral over de zorgen die ik had voor de toekomst.

We maakten samen een vervolgafspraak met Ad, een andere oud-schoolvriend om eens te kijken of we gezamenlijk een opening konden vinden om mijn probleem te verzachten. Om een lang verhaal kort te maken, enkele weken daarna ging ik met Ad naar een aardbeienbedrijf in Duitsland. Ter oriëntatie, want daar zou een kans voor mij kunnen liggen. Daar aangekomen wist ik niet wat ik zag. Ik heb werkelijk mijn ogen uitgekeken, zo groot was dat aardbeienbedrijf. En zo gesmeerd leek alles daar wel te verlopen. Op één dag plukten ze daar meer aardbeien dan wij hier in onze topjaren in een heel seizoen plukten. De dozen werden sneller volgeplukt dan de dozenmachine dozen kon maken. Gigantisch mooi om te zien en ondanks de grootte van het bedrijf een topkwaliteit aardbei.

Nu is het dan bijna zover. Vanaf 7 april ben ik gedurende een maand of 4 voornamelijk in Duitsland, in de gemeente Visbek, 60 kilometer ten zuiden van Bremen. Er werken dan wel heel erg veel mensen op dat aardbeienbedrijf, maar te weinig met groene vingers, of grüne Daumen zoals ze in Duitsland zeggen. Op de ruim 300 hectares aardbeienveld ga ik de planten in de gaten houden of ze het naar de zin hebben. En dan natuurlijk aanwijzingen geven aan degenen die de planten dagelijks vertroetelen zodat de planten de optimale verzorging krijgen. Ziekten en plagen, de voeding voor de planten, de watervoorziening en allerlei proefjes zijn de zaken die de aandacht van mij daar krijgen. Ik heb er ook echt zin in, want van alle dingen die ik vroeger als zelfstandig aardbeienteler moest doen vond ik de dingen die ik nu in Duitsland mag gaan doen toch het leukste.

Ik denk dus wel eens, als ik mijn boek niet was gaan schrijven, als ik daar niet op dat tijdstip foto's stond te maken, als ik van tevoren niet in de file gestaan had, als Thijs me niet gezien had, enzovoort...... Hoe zou de nabije toekomst er dan nu uitgezien hebben?

O ja, nog iets. Mijn fotografeerwerk voor het boek heeft me nog meer opgeleverd. Ik word nu gevraagd voor fotoreportages. En laat ik dat nou ook een erg leuke bezigheid zijn gaan vinden. In het Amsterdamse stadstuinbouwgebeuren kwam ik een jaar geleden beroepsfotograaf Jolanda tegen. Geheel 'toevallig', omdat ze de honneurs waarnam voor degene die ik daar eigenlijk zou ontmoeten bij het afleveren van aardbeiplanten. Om ook dit lange verhaal weer kort te maken, Jolanda maakte later enkele foto's van mij voor het boek, ze verklapte me wat 'tips and tricks' over fotograferen en hielp mij dus op weg om een betere fotograaf te worden. Wie had een paar jaar geleden kunnen denken dat deze 'toevallige' ontmoetingen me zo zouden gaan helpen........ Bedankt allemaal!


Met zomerkoninklijke groet,

Jan Robben