advertentie

zondag 19 december 2010

Weekblog week 50 - 2010 (12 t/m 18 december)

Ik moet er wel een beetje aan wennen om dit bord op mijn eigen land te zien staan
De trays waar de aardbeiplanten in gestaan hebben moeten nog worden opgeruimd. Door de vorst lukt dat niet omdat ze aan elkaar gevroren zijn. Mijn buurman is beeldhouwer. Als hij het zo had neergezet zou het vast kunst zijn.

Huize Robben, zoals het er vandaag bij staat


Zo terugkijkend is het een leuke week geweest, met veel afwisseling. Zes uur in de sneeuwfile staan om van Wageningen naar Amsterdam te komen neem ik dan ook graag op de koop toe. Het misteryguest spelen in het Amsterdamse restaurant d'Vijff Vlieghen was een bijzondere ervaring. Zonder dat de bediening en de keuken ervan af weten dat je alles in de gaten houdt en naderhand een beoordeling schrijven is leuk. Als er nog iemand zo'n opdracht voor me heeft, ik houd me graag aanbevolen.
Afgelopen week heb ik samen met @eetschrijver en @webtic ook uitgebreid gebrainstormd over het project waarover ik volgende week (Tweede Kerstdag) alvast wat nieuwsgierig makende informatie ten toon zal spreiden. Er zat veel energie in onze brainstorm en het geloof in het aanstaande project is dan ook groot. Neem maar van mij aan dat het leuk gaat worden.

De verkoop van een flink stuk van onze grond is een beetje uitgesteld. Niet omdat we er spijt van hebben gekregen, maar omdat een uitgever van plaatselijke kranten de advertentie in een andere regio heeft geplaatst dan de bedoeling was. Met ook de feestdagen er nog tussen zou een deel van de potentieel gegadigden wel een heel korte bedenktijd hebben. Van de makelaar begreep ik overigens dat er erg veel belangstelling is. Brochures zijn er althans veel verstuurd. Wat het resultaat gaat worden zullen we nu moeten afwachten tot 7 januari 2011. De spanning duurt wat dat betreft dus nog iets langer dan in eerste instantie gepland.

Al denkende over de filmopname die RTL hier morgen komt doen, schoot me te binnen dat het hoofdprobleem van pioniers zoals ik en de oplossing ervan in relatief weinig woorden zijn samen te vatten. Pioniers doen iets wat anders is dan wat standaard is in de sector en wat vaak niet aansluit bij de vraag van de reguliere en bestaande ketens. Om succesvol te kunnen zijn met onderscheidende producten of activiteiten zal dus ook de omgeving mee moeten veranderen. Als ik dat op mijn eigen bezigheden projecteer dan heeft die omgevingsverandering te lang geduurd.

Ik vergelijk het maar met een teler in de woestijn van Abu Dhabi waar ik op bezoek ben geweest. Hij was aardbeien gaan telen. Ze groeien er best goed, maar de omgeving is niet gewend dat er bloeiende gewassen staan en daarom zijn er ook geen bestuivende insecten, zoals bijen. Het was dan ook geen succes. Een fatsoenlijke aardbei was er niet te vinden.

In mijn enthousiasme heb ik er iets te lang op vertrouwd dat die omgeving mij wel snel zou volgen. De consument die mijn product al kende was immers ook enthousiast, dus dan zou het een piece of cake moeten zijn. Goeie journalistieke verhalen en proactieve promotieactiviteiten begonnen er wel steeds meer voor te zorgen dat er een 'pull' kwam vanuit de consumentenkant. Maar degenen die het product aan de man moeten brengen, de retailers en anderen die nog tussen mij en de consument bivakkeren hebben ook nog hun eigen behoeften blijkt wel.

Er moet dus ook 'push' gecreƫerd worden. Eerlijk gezegd denk ik dat die aandacht voor 'push' voor veel producenten nog steeds een ondergeschoven kindje is. De enige 'push' lijkt een zo laag mogelijk prijsniveau te kunnen zijn en een steeds hoger niveau van maatsortering, houdbaarheid en andere eisen die op hun beurt weer kostenverhogend werken. Logisch ook dat het zo werkt als je in een volledig uitwisselbare markt zit. Maar onszelf daar bij neerleggen lijkt me geen goed idee.

Afgelopen week zei een jonge collega tegen me dat we kunnen doen wat we willen, maar dat de retailers altijd zullen blijven bepalen wat en hoe wij het moeten doen. Hij studeert zelf nog aan de HAS in Den Bosch en opperde dat als hij daar zou zeggen dat we die eisende macht kunnen doorbreken, dat hij dan zou worden uitgelachen. Als dat zo is dan wordt het toch de hoogste tijd dat ze op school ook buiten kaders gaan leren denken.

Nee, ik geef niemand er de schuld van dat het zo moeizaam gaat om het betere product bij de consument te krijgen. We zitten nu nou eenmaal midden in een transitieproces van de oude producent-afnemer-relaties naar de relaties van gezamenlijk concepteigenaarschap. Dat is mijns inziens de enige manier om het tij te doen keren. Een andere collega vergeleek me vorige week met iemand die het buskruit opnieuw aan het uitvinden was. Ach ja, waarom ook niet. Buskruit is ook maar een mengseltje van enkele verschillende stofjes bij elkaar.

Zo simpel is het eigenlijk ook. Het gaat erom verschillende kennis en kunde op een zodanige manier te combineren dat er een BOEM-effect ontstaat. Iedereen die daar bij betrokken is zal dan wel uit de loopgraven moeten komen. Helaas is het daarbij vaak zo dat de eerste durfals en verkenners die hun nek boven de loopgraaf uitsteken omgelegd worden. Het zij zo. Er zal in ondernemersland ook vast een prachtig hiernamaals zijn.

In ZLTO-lijfblad Nieuwe Oogst las ik een verhaal over 'imago, om het beeld van de burger bij te stellen', een toverspreuk, maar die in mijn ogen inmiddels wel heel erg gedateerd is. Op het ZLTO Congres enkele weken geleden ging het over 'nieuwe vrienden maken'. Ja prachtig allemaal in het kader van of je nog wel of niet als bedrijf geaccepteerd wordt in je omgeving. Over het verdienmodel van de land- en tuinbouw lees en hoor ik tegelijkertijd maar bar weinig. Ik vind het een beetje soft allemaal.

Nou mensen, tot volgende week dan maar weer,
groeten van Jan

P.S. Reageer gerust op mijn berichtjes. Doe alsof u thuis bent op ons aardbeienbedrijf



Geen opmerkingen: